Expositie | za 1 juni 2024 - zo 16 juni 2024 | 12:00 - 17:00
‘Holt’ is een oude naam voor hout en boom, bomen en bos. In ‘Holt Me’ klinkt ‘houd me’ mee. De tweeklank die als titel aan deze expositie is meegegeven verwoordt de basistoon in het werk van drie kunstenaars die vijfentwintig jaar geleden samen afstudeerden aan de afdeling Vrije Kunst van de Hogeschool voor de Kunsten, tegenwoordig Artez, te Arnhem. Voor deze expositie zochten ze elkaar weer op om een actuele indruk te geven van hun verbeelding van de natuur en het verlangen naar verbinding. “Holt (Me) – van de boom en het verlangen”.
Yvonne van Woggelum dwaalde de laatste jaren veelvuldig door haar vertrouwde Grebbebos. De beperkingen van de coronapandemie en het overlijden van haar moeder hadden het oude leven tot stilstand gebracht en dwongen tot bezinning. De grote ‘magisch’-realistische schilderijen in strakke compositie, die haar veel gebracht hadden, werden verlaten. Om nieuw houvast te vinden en het verlangen naar loslaten én vasthouden te verbeelden keerde ze zich tot het vrije experiment in voornamelijk zwart-wit. Tot etsplaat en inkt, houtskool en olieverf. Het prachtige oude eikenhakhoutbos werd stapsgewijs herontdekt. Een plek om zich vrij en opnieuw verbonden te voelen. www.yvonnevanwoggelum.nl
Pauline Luijben maakte vele jaren, minutieus en realistisch, grote landschappen van haar dagelijkse IJsselomgeving. Dat bleek een manier om zich thuis te voelen. Die ontdekking bood haar verlangen een nieuw perspectief: door de natuur te schilderen, verbind je je ermee! In haar digitale werk onderzoekt zij dit nader en kijkt daarbij verder dan haar directe omgeving. Op de computer plakkend en knippend combineert zij materiaal, overal vandaan en uit alle tijden. Al doende – associatief – verbindt zij heden en verleden, hier en overal, bestaand en verzonnen tot een beeld. Een beeld dat haar verlangen naar verbinding uitdrukt: Holt Me! www.paulineluijben.nl
Arno Beijk schildert en tekent vanuit zijn atelier op de Mookerheide het bos en het landschap dat hem omgeeft. Je zou hem een postconceptuele meta-realist kunnen noemen. Verlangen naar verbinding is voor hem overgave aan het wonder van de waarneming. Want wonderlijker nog dan de waarneming is hem het waargenomene. De verbijsterende diepzinnigheid van de boom, de natuur en het landschap nodigt tot zwijgen – en zien. Zien wie, wat en waar we eigenlijk zijn. En dat, voorbij alle kunst- en cultuurgeschiedenis, te herdenken in een beeld. www.arnobeijk.nl
