Expositie | zo 25 februari 2018 | 12:00 - 17:00
Milan Gies (1977) werd geboren in Amersfoort. Na een carrière als professioneel springruiter en enkele jaren op Toneelschool de Trap, startte hij in 2005 met de vakopleiding tot fotograaf aan de Fotoacademie in Amsterdam. Hier studeerde hij in 2009 af en daarna volgden verschillende groeps- en solo-exposities, waaronder Fotofestival Naarden. Momenteel is Milan gevestigd in Amsterdam, waar hij werkt als autonoom beeldend kunstenaar, en daarnaast is hij als docent verbonden aan de Fotoacademie.
Het werk van Milan Gies bestaat grotendeels uit portretstudies en sculpturale studies naar het lichaam en de houding van de mens. Voordat hij naar de fotoacademie in Amsterdam ging studeerde Milan Gies aan de theaterschool. Daar ontdekte hij zijn fascinatie voor het menselijk lichaam en de wijze waarop het het wezen van de mens onthult. De ‘lichaamstaal’ ziet hij als belangrijkste manier om met de ander in contact te komen. “Niet zozeer het oog als wel de lichaamshouding onthult wie we werkelijk zijn”, aldus Milan.
Milan Gies: “Kwetsbaarheid is het universele maar gevoelige thema van mijn werk. Ik portretteer de mens en maak sculpturale studies naar houding. Gedurende een langere periode werk ik intensief met een aantal mensen. Door zo een relatie aan te gaan ontstaat er vertrouwen. Dat maakt het voor mij mogelijk dichterbij te komen en verschillende werkwijzen te hanteren. Een veel voorkomende werkwijze is een handeling te ensceneren, zoals vallen en draaien. Zo verdwijnen de contouren van hun bewustzijn, laten ze zich aan mij zien en kunnen de beelden ontstaan.”
Ecce homo – zie hier de mens. Zelfredzaamheid, onafhankelijkheid, in zekere zin ‘onkwetsbaarheid’, zijn belangrijke normen in onze maatschappij en dat zien we terug in hoe we het lichaam waarderen: het moet gezond zijn, jong, fit en sterk. Althans, de beelden waar we mee geconfronteerd worden suggereren dat. Maar wat doen we met mensen die niet meekomen, bijvoorbeeld omdat ze zijn getroffen door affectieve verwaarlozing, armoede of een verslaving? Kwetsbaarheid is een haast onverdraaglijk verschijnsel geworden, de achilleshiel van de prestatiemaatschappij. Dat deed bij mij de vraag rijzen: Wat is in onze maatschappij de waarde van kwetsbaarheid? Betekent kwetsbaarheid zwakte of vinden we hierin juist onze gedeelde menselijkheid? Verschillen wij werkelijk van hen die we als ‘outcast’ of slachtoffers definiëren? Kunnen de ‘verliezers’ op medeleven en acceptatie rekenen, of laten we hen over aan hun lot? Daarmee kom ik weer op de vraag naar de noodzakelijke voorwaarden voor een zinvol, betekenisvol leven. In mijn foto’s probeer ik daar een antwoord op te vinden door de barrières tussen mij – de fotograaf – en het subject – de mens – weg te nemen. Ik probeer door te dringen tot hun ziel en hen – in al hun kwetsbaarheid – een gevoel van eigenwaarde te geven. Met andere woorden, mijn foto’s ontlenen hun betekenis aan de zin die ik geef aan het bestaan van de mensen die ik fotografeer. Want het bestaan van ieder mens, sterk of ‘zwak’, heeft betekenis. Dat wil ik tot uitdrukking laten komen in mijn werk.
Zie voor informatie over Milan Gies zijn website.