Expositie | za 6 januari 2024 - zo 21 januari 2024 | 12:00 - 17:00
Joyce Menger is een Nederlandse kunstenaar die deze regio is geboren maar al haar hele leven in Parijs werkt en woont. Naast haar werk als post-producer en art director wijdt ze haar energie en creativiteit aan een meer persoonlijk oeuvre in schilderkunst, digitale creaties en grafisch ontwerp. Ze heeft verschillende series gemaakt waarin ze de begrippen horizon, perspectief, hoop en bewustzijn verkent. In deze series staan de vragen over identiteit, ruimte en beweging zowel fysiek en emotioneel centraal. De natuur is haar artistieke onderzoeksterrein geworden. Door disruptie en verstoren van de regels en de orde, hoopt ze nieuwe situaties of contexten te creëren, kleuren en vormen met elkaar te laten communiceren waardoor nieuwe emoties tot stand worden gebracht. Foto is haar medium die ze vervolgens digitaal schildert en bewerkt. De verschillende series hebben hetzelfde leidende motief: Perceptie. Joyce exposeert werk uit drie series: ‘Levende natuur’ , ‘Levende geometrie’ en ‘Het oog van de boom’
Levende natuur. De Franse uitdrukking nature morte wordt gebruikt om stillevens aan te duiden. Het is een schilderkunst waarin door middel van symboliek en allegorie expliciet wordt verwezen naar de kwetsbaarheid en vergankelijkheid van de natuur, en zo indirect ook naar de ijdelheid van het menselijk leven. Een relatie en een orde tussen dingen wordt vastgesteld in een onveranderlijk beeld. Het tegenovergestelde, ‘Levende Natuur’, roept hele andere vragen op. Een onderdrukt verlangen naar beweging of verandering. Het tot leven brengen van een nature morte is een daad van rebellie tegen onze eigen inertie in de ruimte. Het laat je nadenken over jezelf en de omgeving waarin je leeft.
Levende geometrie. Natuur regeert, handelt, leidt en volhardt in haar zijn. Ze heeft een orde. Ze is een onwrikbare kracht. Natuur in de vorm van landschappen is de basis voor haar introspectie. Een landschap is georganiseerd volgens een bepaald patroon, verankerd door de horizon, met perspectieven, kleuren en dingen. De lijn van de horizon is het oriëntatiepunt voor het oog, een anker wat een mens nodig heeft. Als Joyce Menger naar een landschap kijkt, dan ziet ze een levende natuur, vrij in haar ruimtelijke orde en geometrische verhoudingen. Een uitdrukking van een verlangen dat is teruggebracht tot zijn eenvoudigste vorm van beweging en transformatie. Het landschap is als een persoon met zijn humeur, grillen, pijn en vreugde. De getoonstelde landschappen zijn een assemblage van geometrische en regelmatige motieven, fragmenten van de natuur. Door ze anders samen te stellen, vormt zich andere ruimtelijke orde. Onze blik wordt gemanipuleerd. Onze emotionele orde verandert. Dit roept vragen op : Wat zien we? En wat willen we zien?
Het oog van de boom. De ontdekking van de afbeeldingen van wezens in de houten planken van een terras was een openbaring voor Joyce Menger. Niet alleen de opvallende gelijkenis met bepaalde dieren en hun grafische aspect spraken haar aan, maar vooral de associatie die het bij haar opriep over het begrip van perceptie. Ze zag niet langer de rechthoekige plank, maar dieren afgedrukt in het hout van een boom, als herinneringen, foto’s met de boomstam als donkere kamer en het hout als afdrukmedium. De boom als een blijvende getuige van de geschiedenis, die beelden vastlegt met zijn oog. Recente wetenschappelijke ontdekkingen in de plantenwereld hebben aangetoond dat er menselijke concepten zoals communicatie en onderlinge hulp tussen planten bestaan. Iets wat mensen nooit voor mogelijk hadden gehouden. Wat gebeurt er als bomen niet alleen kunnen praten, maar ook kunnen zien? Wat als bomen de collectieve rede en het bewustzijn van onze wereld vasthouden als een blijvende getuige? Ze hebben alles gezien. Deze portretten zijn een uitgangspunt en leidend motief voor een verhaal over de werking van onze planeet, een groot mechanisme, dat op het punt staat te ontsporen met in het centrum een boom die de collectieve rede behoudt en een jongen van 13 jaar.